Şemsiye 19 ( Bir Söğüt Sessizliği )

Biliyor musun Söğüt geçenlerde kâğıttan gemi yapmayı öğrendim. Kolaymış aslında. Yağmur yağsın, yüzdüreceğim gördüğüm ilk su birikintisinde. Mutlu olacağım böylece. Hep büyük şeylerle mutlu olunmaz ya. Yeter bu da bana. Sahi Söğüt, gölgende kimler mutlu oluyor senin? Seni en çok kim seviyor bu bahçede? Her kış yapraklarını özlüyorum mesela ben. Sınavdan sınava koştururken senin dallarının arasına sığınıyorum. Bir yıl sonra gideceğim. Beş yılın ardından son bulacak birlikte ettiğimiz bu içli sohbetler. Sonra başka birileri oturacak oturduğum şu banka. Beni unutma olur mu? Ben seni özleyeceğim. Seni niye sevdim biliyor musun? Çok mütevazısın. Dallarının her daim boynu bükük. Dua eder gibi. Ben de çok dua ettim sen misali Boynumu büktüm, gözlerimi kapattım yalvardım…

Gitmeyi düşündüm. Kaçmayı birilerinden. Sonra dedim " Gitmek kolay, peki ya sonrası?" Sonrası meçhul. Nasıl bir gelecek bekliyor beni bilemiyorum. İşte acizliğim capcanlı dikiliyor karşıma bu esnada.  Kaygılarım her daim var.  Anı yaşamak! En güzeli. Arkama yaslanmayalım belki. Tüm olumsuz düşünceleri geçmişi geleceği bir kenara atmayalım. Kulaklığımı takıp en sevdiğim ezgileri dinlemeliyim. Notalar beni tesiri altına alsın…

Daha çok yazmalı, daha çok okumalıyım. Bir yıl daha güzel günlerimiz olmalı seninle.  Gölgende ağlamak yerine gülmeliyim. Evet, bunu yapmalıyım.  Senin yerin ayrı fakat sığınacağım başka birini bulmalıyım. Sen daha iyi bilirsin. Bir nar ağacı mesela. Küçük dalları arasında büyük bir hayat. Ne dersin? 

Ah söğüt! Öyle suskun durma. Dedim ya senin yerin ayrı diye. Küsme bu yüzden bana. Seninle olgunlaştım ben biliyorsun. Elbette arada ziyaretine geleceğim. Sen de söz ver buraları bırakıp gitmeyeceksin asla. Geldiğimde seni bulacağım. Gelmem zaman alabilir ama. Kapıldığım rüzgârlarla başa çıkmam lazım önce. Geri geldiğimde yine gölgende oturup, gözlerimi kapatacağım. Ve gülümseyeceğim…

*Sakarya İlahiyat Fakültesi’ndeki Söğüt ile hasbihal ederken…

ZifiRi