Şemsiye 16 ( Savruluş )

Bir dua yükselir semaya.
Avuçlarımdan gözyaşları akar.
Gözlerim yerde…
İncelediğim halının değil hayatın desenleridir aslında.
Bir bulutun içinde saklıdır hayaller.
Uzaklarda… Çok uzaklarda…
Ellerimi uzatırım, boşlukta salınır parmak uçlarım.
Tanımadığım binlerce ses var etrafta.
Korkuyorum…
Korkum kalemime yansıyor.
Yazamıyorum…
Cümlelerim darmadağın.
Bir parça yalnızlıktan alıyorum,
Biraz geçmişten, biraz gökyüzünden.
Özlüyorum.
Sayılı günler geçiyor…
Geçtikçe yeni günler ekleniyor günceme.
Oraya kilitliyorum geçen her günü.
Karanlık bir gece gibi dün.
Güneşler topluyorum ellerim yanıyor.
Rüzgârlar getiriyorum, yaşadıklarım uçuyor.
Kalan resimleri de yırtıp atıyorum.
Gönlüm yağmalanıyor.
Deprem sonrası kalan tek ekmek parçası gibi.
Gölgeler düşüyor peşime.
Saklanıyorum bir yağmur damlasının içine.
Kaçamıyorum…
Yakıcı bir soğuk giriyor Arş-ı Âlâ’da gönlümün yırtıklarına.
Üşüyorum…

zifiRi