Ah çocuklar, bayım! Ne kadar da masumlar... Ölmesin onlar. Onlar ölürse insanlık ölür değil mi? Savaşlar! Savaşlar onlara göre değil. Açlık da. Minik bedenleri nasıl dayansın? Meleklerle yoldaşken oysa onlar. Bayım, çocuklar oynamalı dünyanın tüm oyunlarını. Hani dövüyorlar ya onları, eziyet ediyorlar. Bombalar yağdırıyorlar gökyüzünden. Şeker yağmalı bence. Ne yetim kalmalı, ne öksüz, ne evsiz. Çocukları sevmeyen kimseyi sevmez. Kendini bile. Hz. Peygamber’i torunu Hasan’ı öperken gören biri “Benim on çocuğum var onlardan birini bile öpmedim” dediğinde Resulullah’ın verdiği cevap manidardır. “Merhamet etmeyene merhamet olunmaz!” Allah’ın rahmeti çocuklara bağlıyken dünya neden bu kadar kirli? Neden merhamet yoksunu milyonlarca insan var? Anlayamıyorum gerçekten. Evet, Bayım çocukları da alıp gidebileceğim başka bir dünya var mı acaba? Bulutları pamuk şekerden olsun mesela. Ağaçları çikolatadan. Sadece masal kitapları olsun ve iyi çizgi film kahramanları. Çocuklar çocuk gibi büyüdüklerinde insan olabilirler ancak. Eğer yetişkinlerin bile taşıyamayacağı yükleri yüklenirlerse, büyüdüklerinde acımasız olur onlar da.
Susmasanıza Bayım! Var değil mi böyle bir dünya? Hadi eğmeyin başınızı. Kaldırın ve bana gerçeklerden bahsedin. Hala biraz umudun olduğunu anlatın..
zifiRi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder