Kalemi kağıdı ilk tanıdığımda 15 yaşındaydım.
Bir Darulaceze ziyaretinden sonraydı...
Doldu taştı içim...
Ne yapsamdı ne etsemdi?
Yazmaya karar verdim... "
Acizler Evi"ni. Onları…
Yalnızlıkları, acıları, kimsesizliği…
Düşünüyorum da benim derdimden daha büyük dertler var...
Daha büyük acılar...
Her yüreği yanan en büyük yangın kendininki sanıyor...
Ama Allah kuluna taşıyamayacağı yük yüklemiyor.
Diyor "innallâhe meassâbirîn..."
Bir kapı aralanıyor böylece...
Dertler bitmiyor ama insanın yüreği rahatlıyor.
Çünkü O beraber dertlilerle...
10 Kasım 2013
zifiRi
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder