Yüreğimi başka bir yürek için feda ettiğimde başladı her şey. Bir savaş
başlattım, o yüreğe karşı herkese. Topyekûn savaştım. Gözyaşlarımı koydum
ortaya. Normale göre küçük sayılacak bedenimde büyüttüğüm bir sevdayı koydum.
Çok yara aldım… Çok kanadım… Çok ağladım… Savaş çok zormuş onu anladım. Bir
yürek için özellikle… Her şeyden haberi olup hiçbir şeyin farkında olmayan bir
yürek için…
Tek başıma
kaldım. Çok yalnız kaldım! Ve her seferinde başka bir avuntu buldum kendime.
Bir resim, bir şiir, kurumuş bir gül, bir çakıl taşı… Özledim! Bazen
delirircesine…
Uzaklar…
Ulaşamadım oralara. Bir otobüse atlayıp da gidemedim dönmemecesine. Bu acıya
bir son veremedim… Ruhumda binlerce his barındırdım da birine sözümü geçiremedim.
Nefret, aşk, hasret, kıskançlık…
Savaş
bitmiyor. Gücüm kalmıyor… Ben de istiyorum sıcacık battaniyeme sarılıp dışarıda
yağan karı izlemeyi. İçimdeki savaş buna izin vermiyor. Ne zaman parmak
uçlarıma bir kar tanesi konsa bir bomba düşüyor ardından…
Bir kar
yağıyor, içimde binlerce Esra ölüyor… Bir yağmur yağıyor içimde binlerce Zifiri
tekrar karanlığına boğuluyor. Savaş dinmedikçe mevsimler bana iyi gelmiyor…
Kiraz çiçekleri altında bir
bank! Hafif bir rüzgar esiyor ve parmak
uçlarıma bir kiraz çiçeği düşüyor…
21 Aralık 2012
zifiRi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder