Şemsiye 23 ( Bir Mes'ûd Adam )

“ Ellerin sadakasını verebilmek...” Sanırım bir şeylerin ince noktasını yakalamak böyle bir şey oluyor. Sadaka sadece para vermekten ibaret değilmiş ki. Sadaka samimiyetmiş. Dün öğrendim Mesut Yazıcı'nın ellerinden dökülüp de ses olan işaretlerden. “İlla para gerekmez birilerine yardım etmek için. Ellerimin sadakasını böyle veriyorum ben de.”

Sınavlardan iyice bunalıp sabrın son noktasına geldiğimizde Mesut Yazıcı’nın İşaret Dili Semineri imdadımıza yetişti. Nefes almak gibi bir şeydi iki saat de olsa. Kişisel gelişim kitapları halt etmiş. Biz kanlı canlısını gördük. İnsan isteyince, ama çok isteyince oluyormuş. Bir şeyler olmuyorsa onları gerçekten istemiyoruz demek ki… Her şey bir hevesten ibaret olunca sonuç da yalnızca o hevesi alana kadar oluyor. “ İnsanların hiç yapmadığı bir şeyi yapmasam ben burada olmazdım” dedi. Bir şeyler yapmak. Hem de bu işi severek ve aşk ile yapmak. Hatalarla dalga geçebilmek... Bu işi yaparken de asla takdir övgü beklememek.  ( Mesut Yazıcı alkışlanmayı hiç sevmiyor gerçekten J ) Sadece yürek ile yapmak... Tek mesele bu…Arka planda kalmak yerine neden çevremizde baş rol biz olmuyoruz ki? Neden o sahneye çıkıp karşımızdaki kalabalığı adeta büyülemiyoruz? Cevap belli: Tembellik! Artık hareket vakti. Zaman geçiyor. Ömür bitiyor, artık silkelenme vakti...

Dün ki konferanstan öğrendiğim başka bir şey ise dişi ile tırnağı ile bir yerlere gelmiş insanları acımasızca eleştirebilen bunu yaparken bir güzel suçlayan zan altında bırakan insanlar da varmış. Kıskançlık mı bunun adı haset mi? Bilemiyorum... İşte böyle insanlara karşı tıkamak gerek kulakları. Asıl bunları umursamamak ve bir yola başladığında sonuna kadar gidebilmek gerek.

İşaret diline gelince, parmaklardan dökülüp de duyulan nota gördünüz mü siz hiç? Ben gördüm. Hissettim hatta. Yaşadım… Sağırlar müzik dinleyemezler mi ki? İşte kimsenin yapamadığı bir şeyi yapmak böyle bir şey… İşte Mesut Yazıcı’nın yaptığı. Amacım sürekli iltifatlar edip nefis kabartmak değil. Sadece şikayet etmek yerine harekete geçmek gerektiğini anlatmak. Hayallerin hayal olarak kalmaması. İnsanlığa bir şeyler katabilmek. Kimse senin saçınla kıyafetinle makyajınla ilgilenmiyor. Bir köre renk olabiliyor musun mesela? Bir yaşlıya yardım edebiliyor musun?

Sonuç olarak mutlu olmak için mutlu etmeliyiz birilerini. Engelli deyip bir engel daha koymak yerine bir vasıta olmalıyız göremeyen, duyamayan, konuşamayanlar için.  Ama geçici heves olmamalı. Rüyalarımıza girmeli gerekirse. Böyle çok isteyelim. Ellerimizin gözlerimizin dudaklarımızın sesimizin sadakasını da böyle verelim. Karşılıksız, yürekten…

Beni izlerken en çok etkileyen Mesut Yazıcı videosunu da paylaşmadan yazıyı bitirmek olmaz tabi;