Ah, bu semt çocukları.
Hep platonik sevdiler.
Hiç cevap gelmedi yazdıklarına.
Kimi yollara kimi duvarlara yazdı sevdasını.
Kamu mallarıyla ilan-ı aşk ettiler.
Kırmızı sprey boyalarla özlediler.
İmlâ hatalarından hiç utanmadılar sevdiklerinin gözlerine baktıkları kadar.
Varoşça sevgiler biriktirip sundular Leylâ belledikleri sosyete kızlarına.
Ah bu semt çocukları.
Aşkları yüreklerine sığmadı ki yol kenarlarına sığsın.
Yarım kaldı kelimeleri.
Yazması kolaydı da yaşaması zordu "unutmanın"
Unutmak için sevmediler ama sevmek için unuttular çoğu şeyi.
Ah bu atarlı semtin gidemeyen çocukları!
Sevdanız yollarda kaldı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder